الهی سخت بی برگم به ساز طاعت اندوزی

همین یک الله الله دارم آن هم گر تو آموزی

ز تشویش نفس بر خویش می لرزم ازین غافل

که شمع از باد روشن می شود هرگه تو افروزی

تجدد از بهارت رنگ گرداندن نمی داند

نفس هر پر زدن بی پرده دارد صبح نوروزی

سرانجام زبان آرایی من بود داغ دل

سیه کردم چو شمع آیینه از سعی نفس سوزی

درین وادی که دل از آه مأیوسان عصا گیرد

چو شمع از خارهای پی سپر دارد قلاوزی

ز بی صبری درین مزرع تو قانع نیستی ورنه

تبسم می کشد سویت چوگندم محمل روزی

قباهای هنر از عیب جویی چاک شد بیدل

چو عریانی لباسی نیست گر مژگان بهم دوزی